Openheid over autisme
Natuurlijk begint Dirkje een sollicitatiegesprek eerst met te vertellen wie ze is en wat ze goed kan. “Als ze vragen waar ik minder goed in ben of wat voor persoon ik ben, dan zal ik niet liegen over mijn autisme. Ik ken iemand die bij het solliciteren niet vertelde dat hij een beperking had. Zo lukte het hem om zijn droombaan te krijgen. Maar na een tijdje werd zijn beperking duidelijk en vroeg zijn werkgever er naar. Hij moest toen toegeven dat hij een beperking had. Daar was toen niet veel begrip meer voor: hij werd ontslagen, omdat hij tijdens de sollicitatie niet eerlijk was geweest, niet omdat hij een beperking had.
Eerlijkheid en ervaringsdeskundigheid
Omdat ik het goed kan verwoorden, denken mensen snel dat er niets aan de hand is. Ik wil juist open en eerlijk zijn. Over de dingen die ik kan, maar ook over de dingen die niet zo goed gaan. Dat is juist waarom ik graag de rol van ervaringsdeskundige pak: ik laat graag zien wat er bij mij speelt. Om te tonen dat het ondersteunen van mensen met een beperking niet zomaar een methode of het inzetten van een instrument is. Wat ik heb meegemaakt is geen theorie of verhaaltje, maar het is echt. Het ondersteunen van mensen met een beperking vraagt erom werkelijk te kijken wat er bij die persoon speelt.
Rekening houden met de achtergrond
Bij een sollicitatiegesprek laat ik een omschrijving zien waar mijn diagnose op staat. In eenvoudige taal, zodat iedereen het kan snappen. Er was een bedrijf waar ik solliciteerde, dat aangaf dat men iedereen hetzelfde wilde behandelen en geen uitzonderingen wilde maken. De kans dat ik daar zou slagen was daarmee nihil. Ik wil dat mensen juist wel rekening houden met mijn achtergrond. En dat heeft nog niet eens zozeer te maken met mijn beperking. Iedereen heeft zijn goede en minder goede kanten. Ik heb me nooit beperkt gevoeld, totdat mensen zich anders tegen mij gingen gedragen, nadat ze van mijn beperking hadden gehoord.
Op zoek naar werk
Als ervaringsdeskundige wil ik mijn kant van het verhaal laten horen. Het gaat er niet om de mensen waar ik mee te maken kreeg te beoordelen. Ik wil juist vertellen hoe ik dat al die jaren heb ervaren. Mijn verhaal is dat ik al 15 jaar overal aan het aankloppen ben met één vraag: help mij aan een baan. Dat is tot de dag van vandaag niet gelukt. Terwijl ik daar al bijna de helft van mijn leven mee bezig ben.
Begeleiding die niet toereikend was
Na mijn opleiding ben ik naar werk gaan zoeken, maar dat lukte steeds niet, omdat een goede baan en de juiste begeleiding daarbij niet te vinden was. Mijn beperking betekent dat ik nieuwe informatie langzamer verwerk. Daar kreeg ik in de paar keer dat ik ging werken één uur in de week een jobcoach voor. Dat was veel te weinig. Dat uur ging al bijna op aan het gesprek met mijn werkgever. Er was geen tijd meer over om iets te bedenken voor de dingen die mis gingen. Maar meer uren jobcoach paste niet binnen de regeltjes.
Beschut werk en dagbesteding
Na een tijd en een paar mislukte pogingen kreeg ik de indicatie beschut werk. Ook daarmee lukte het maar niet om een passende beschutte werkplek voor me te vinden. Wel een dagbestedingsplek, maar dat was uit een ander potje en dat hield op een gegeven moment op.
Als mij tijdens het hele traject iets gevraagd werd te doen, dan deed ik dat. Omgekeerd was dat niet altijd het geval. Dat is moeilijk te verkroppen. En ik heb nog steeds geen baan. Nu doe ik vrijwilligerswerk en wil ik me graag inzetten als ervaringsdeskundige, zodat anderen kunnen leren van wat ik heb meegemaakt.”
In gesprek met Dirkje en Gerrit?
Samen met Dirkje bied ik inspiratiebijeenkomsten en interactieve gesprekken aan voor teams in het sociaal domein. We nemen je mee in haar ervaringen en vertalen die naar praktische inzichten. Zo wordt duidelijk hoe je ruimte kunt maken voor maatwerk. Geen abstracte theorie, maar echte verhalen en toepasbare tips.
Meer weten? Stuur me een berichtje.
