Het had wat voeten in de aarde, maar na een paar voorstellen opnieuw te hebben verzonden en een aantal schuldeisers te hebben nagebeld, heb ik bijna een algeheel akkoord!
Nog eentje te gaan. Even bellen werkt altijd beter dan alleen de standaard heroverwegingsbrief, maar helaas is deze schuldeiser slecht bereikbaar. Uiteindelijk krijg ik haar te pakken. Het gaat om een private schuldeiser. Zij begrijpt best dat mijn cliënt echt niet kan betalen en dat er een oplossing moet komen voor de benarde situatie waarin zij terecht is gekomen na haar scheiding. Per slot van rekening heeft ze haar vriendin ook geld geleend voor de verhuizing. Alleen had de schuldeiser op z’n minst verwacht dat de vriendin haar zelf even had gebeld om de situatie uit te leggen..
Dus ik bel met mijn cliënt en vertel haar dat bijna alle schuldeisers akkoord zijn met het voorstel. En als ze een persoonlijk gesprek voert met de vriendin van wie ze destijds wat geld voor de verhuizing heeft geleend, dan zal die ook wel akkoord gaan met het gedane voorstel. Afgesproken? Prima, succes!
Na twee weken neem ik opnieuw contact op met de weigerende schuldeiser. Nee, ze heeft nog geen telefoontje gehad en uit principe zal ze geen handtekening zetten onder het voorstel. Ik weet dat een dwangakkoord naar alle waarschijnlijkheid wordt toegekend, maar ik wil extra administratie en onnodige belasting van het rechtssysteem graag voorkomen. Bovendien heb ik nog hartstikke veel te doen. Ik voel wat stress bij mezelf ontstaan. Binnenkort moet ik al mijn dossiers overdragen aan een collega en deze regeling hoop ik nog voor die tijd tot stand brengen. Dus mail ik mijn cliënt, mevrouw L. en vraag haar nogmaals vriendelijk om haar schuldeiser deze week te bellen. ‘Een kleine stap naar een schuldenvrije toekomst!’ zet ik erbij.
Ondertussen opent mevrouw L. de mail van haar schuldhulpverlener. Ze is gespannen. Zou er goed nieuws zijn? Oh nee, helemaal vergeten haar vriendin te bellen. Of nou ja vergeten, gewoon uitgesteld. Mevrouw L. leest dat de vriendin van wie ze geld heeft geleend nog steeds niet akkoord is gegaan met het voorstel. Ze baalt. Haar schuldhulpverlener heeft veel voor haar gedaan. Ze heeft haar goed geholpen toen er een boete opgelegd dreigde te worden wegens het niet voldoen aan de reïntegratieplicht. Zij begreep tenminste dat het zoeken naar passend werk haar op dat moment gewoon teveel moeite kostte.
Nu helpt een maatschappelijk werker haar het leven weer op de rit te krijgen en langzaamaan wat ritme op te bouwen. Ze voelt dat de stress van deurwaarders en alle andere nare dingen die ze heeft meegemaakt een beetje op de achtergrond raken. Nu lukt het beter om te reageren op passende vacatures en om op tijd op sollicitatiegesprekken te verschijnen. Haar schuldhulpverlener had haar geduldig geholpen als het weer eens niet lukte om een beschikking van de belastingdienst uit te draaien en als ze voor de zoveelste keer weer haar DigiD code kwijt was. Ook fijn was dat ze haar steeds op de hoogte hield van welke successen er al behaald waren in het traject richting een schuldenvrije toekomst en welke stappen ze nog moest zetten.
Maar dit belletje, daar ziet ze als een berg tegenop en daarom stelt ze het steeds uit. Kon ze het maar samen doen met iemand, maar ze durft het niet te vragen. Ook niet aan de maatschappelijk werker. Die heeft al zoveel voor haar gedaan. En haar aanbieden daarmee te helpen, dat doet ze ook niet. Eigenlijk snapt ze ook wel dat ze dit nu zelf moet regelen.
Het dossier van mevrouw L. heb ik inmiddels overgedragen aan mijn collega. Zij heeft alsnog een dwangakkoord ingediend en daarmee is het tot een saneringskrediet gekomen. Mevrouw L. is blij, maar door die laatste, zenuwslopende tijd van wachten op de zitting is er van solliciteren niet veel terecht gekomen.
En ik? Ik realiseer me dat mijn eigen stress en mijn verwachtingen bij deze casus in de weg hebben gezeten. Een extra gesprek over wat het bellen van die ene schuldeiser kon opleveren en wat mijn cliënt tegenhield om dat telefoontje te plegen, hadden mijn opvolger en mijn cliënt een hoop tijd en stress kunnen besparen. Chronische stress heeft blijvend effect op mensen. Hier zo effectief mogelijk mee omgaan, is een constante opgave die niet ophoudt na de intake en stabilisatiefase.
Herkent u dit als schuldhulpverlener? En wilt u leren hoe u stress kunt herkennen en hoe u ermee om kunt gaan? Schrijf u in voor de training ‘Effectief omgaan met stress in het Sociaal Domein’.
