Heronderzoek in de participatiewet?

Bij de helpdesk van Inzicht sociaal domein komen wekelijks veel vragen binnen van beleidsinhoudelijke of juridische aard. Deze keer beantwoordt expert Andries Terpstra een vraag over heronderzoek in de Participatiewet.

Bij de helpdesk van Inzicht sociaal domein komen wekelijks veel vragen binnen van beleidsinhoudelijke of juridische aard. Deze keer beantwoordt expert Andries Terpstra een vraag over heronderzoek in de Participatiewet.

Vraag

Sinds de invoering van de Wet werk en bijstand in 2004 en daarmee de afschaffing van de Regeling Administratieve Uitvoeringsvoorschriften (RAU) zijn gemeenten niet meer verplicht om heronderzoeken uit te voeren. Nagenoeg elke gemeente ziet daar dan ook van af. Is dat verstandig?

Antwoord

Geen heronderzoeken (lees: gesprekken) betekent geen contact met cliënten en daarmee (te) weinig informatie over wat cliënten doen en wat hen beweegt. Daar ligt dan ook een risico op fraude. Bestuurskundige Menno Fenger heeft daar een uitgesproken mening over en zegt: “Probeer als gemeente je cliënt echt te kennen.” Hij is voorstander van meerdere gesprekken per jaar.

Cliënten vaker zien heeft drie effecten:

  1. Potentiële fraudeurs worden afgeschrikt als ze regelmatig op gesprek moeten komen.
  2. Cliënten worden tijdig ingelicht en fraudesignalen komen in een vroeg stadium aan het licht.
  3. Cliënten kunnen door vaker en regelmatiger contact gemakkelijker ondersteund of geactiveerd worden om werk te zoeken of vrijwilligerswerk te doen.

Wilt u meer inzicht in de Participatiewet?

Raadpleeg Inzicht sociaal domein. Heeft u nog geen toegang? Vraag een gratis proefabonnement aan.

Pagina delen op socials

Meer weten over dit onderwerp?

Andries Terpstra helpt je graag verder.

Nieuwsbrief Sociaal Domein

Binnen 5 minuten op de hoogte van de actuele ontwikkelingen in het sociaal domein? Meld u aan voor onze gratis nieuwsbrief. Met onder andere blogs van experts, interessante whitepapers en toelichting op wet- en regelgeving.

Andere bekeken ook

Eén loket voor elke vraag: van het ‘wie’ naar het ‘hoe’

Ik loop al sinds 2004 mee in het sociaal domein. Het is de kunst om dan professioneel nieuwsgierig te blijven en met een open blik te kijken naar hoe we dingen doen zonder die als vanzelfsprekend te beschouwen. Juist door anders te kijken ontstaat ruimte voor verwondering en verwondering geeft ruimte voor verbetering. Een van die zaken waar ik me over verwonder is de vraag ‘wie moet iets oplossen’.

Kan een inburgeraar na 1,5 jaar nog van leerroute wisselen?

Gemeenten krijgen regelmatig te maken met inburgeraars voor wie de gekozen leerroute toch niet passend blijkt. Wat als die mismatch pas na 1,5 jaar aan het licht komt? In deze blog lees je welke ruimte gemeenten dan hebben om alsnog te schakelen.

Een elektrische fiets als re-integratievoorziening Pw naar werk?

Een inwoner die al jaren bijstand ontvangt, heeft na een intensief begeleidingstraject zicht op werk. De verwachting is dat deze inwoner duurzaam uit zal stromen. De inwoner heeft een medische beperking en in verband daarmee hulp nodig om naar het werk te gaan. Een elektrische fiets lijkt de goedkoopst passende oplossing. Zo nodig wil de inwoner de kosten wel terugbetalen. Kan de gemeente zo’n fiets als re-integratievoorziening faciliteren?