Handreiking Bbz verschenen

Een vrouw aan een keukentafel. Voor haar ligt een kaart met daarnaast een envelop. Een envelop die beloftevol om de kaart had gezeten toen ze hem uit de brievenbus haalde. Ze laat de kaart voor de zoveelste keer door haar vingers gaan. Waar kijkt ze nou eigenlijk naar? Op de langwerpige kaart staat in heldergroen een skyline afgebeeld. Aan de andere kant een tekst in een taal die ze niet kan lezen. Chinees misschien? De envelop er nog maar eens bij pakken. Daarop staat toch echt haar naam en adres. Nieuwsgierigheid, opwinding en ongeduld buitelen over elkaar. Wie stuurt haar dit? En waarom?

Toeslagen en de Participatiewet zorgen ervoor dat inwoners in Nederland ten minste op bestaansminimum kunnen leven. Althans, dat is de bedoeling. Door een complexe samenloop van toeslagen en regelingen leeft een groep van ongeveer 10.000 huishoudens al jaren onder de armoedegrens. Want deze huishoudens ontvangen te weinig huur- en/of zorgtoeslag of moeten deze achteraf (deels) terugbetalen. Daardoor lopen deze huishoudens jaarlijks tussen de € 200 en € 1.500 mis.

Zodra iemand een aanvraag om bijstand heeft ingediend, vragen we twee dingen van diegene. Aan de ene kant verwachten we het tonen van zelfredzaamheid en het inzetten eigen kracht (ja, ik weet het, die halen de recent opgestelde jeukwoordenlijst glansrijk) en aan de andere kant verwachten we dat iemand precies doet wat hem of haar verteld wordt. Die twee zaken zijn niet met elkaar verenigbaar. Dat ligt niet aan degene die bijstand aanvraagt, maar wordt veroorzaakt door het systeem. We veroorzaken op deze manier ‘aangeleerde hulpeloosheid’. Dat is niet goed. Maar er is ook goed nieuws, we kunnen het verhelpen!