Jeugdparticipatie als een feestje

De jongeren en hun ouders willen zo kort mogelijk bij ons op traject zijn en ze hebben heel andere sores aan hun hoofd dan meedenken met ons beleid. De cliëntenraad die we hadden was binnen een jaar weer weg. Hoe pakken we dit aan?’. Een zeer herkenbaar geluid als het gaat om jeugdparticipatie.

Hoofdpijn

Cliëntenparticipatie (waaronder jeugdparticipatie) is een verplichting in het sociaal domein, opgenomen in de wet omdat we het met zijn allen belangrijk vinden om dit formeel te regelen. Maar eerlijk is eerlijk: soms is cliëntenparticpatie een hoofdpijndossier. Die participatie gaat namelijk niet vanzelf.

Leuk en leerzaam

Cliëntenparticipatie is dus wettelijk vastgelegd, ook voor jeugdhulp. Maar wat is nu de bedoeling van die wettelijke verplichting? Natuurlijk: kinderen en jongeren betrekken bij beleid en hun zeggenschap geven. Maar hoe doe je dat? Maak er een feestje van! Neem de tijd voor wat direct-betrokkenen over hun leefwereld te melden hebben, hoe ze moeten dealen met organisaties en instanties op momenten dat lang niet alles van een leien dakje loopt. Maak het belangrijk, leuk én leerzaam om samen met hen te zoeken naar oplossingen die echt werken voor hen!

Mogelijkheden

Er zijn prachtige voorbeelden van kinder- en jongerenparticipatie in het land te vinden. Zoals Speakingminds, dat met jongeren aan de slag gaat over gemeentelijk armoedebeleid. En Kinderwijkraden die met basisschoolkinderen de vraagstukken van kinderen in de wijk oppakken.
Dergelijke aanpakken kunnen ook nuttig zijn bij jeugdhulpaanbieders. De manier waarop we kinderen en jongeren betrekken is erg belangrijk. Niet met beleidsnota’s of saaie vergaderingen, maar met activiteiten die dicht bij hun leefwereld blijven. En met een concreet einddoel om naar toe te werken.
Er zijn daarnaast nog legio andere manieren om jongeren en kinderen te bevragen over hun ervaringen, ook als die een korte periode beslaan. Voorbeelden daarvan zijn spiegelgesprekken, een blog of vlog-prijsvraag, een barbequebijeenkomst enzovoort. De kunst is om continuïteit in de activiteiten te houden. Daarvoor heb je geen grote aantallen ouders en kinderen of jongeren nodig. Wel een organisatie die het voortouw neemt om de inbreng op te halen.

Erbij horen

De uitkomsten van de activiteiten die samen met kinderen of jongeren zijn opgezet en uitgevoerd, zijn vaak zeer verhelderend voor beleidsmakers. En de kinderen en jongeren ervaren dat ze wel degelijk invloed kunnen hebben op hun leefomgeving. De presentaties zijn ontroerende momenten, omdat dan blijkt dat kinderen en jongeren het gevoel hebben gezien te worden en erbij te horen. Als we daarop inzetten, is de hoofdpijn al snel als sneeuw voor de zon verdwenen.

Ondersteuning jeugdparticipatie

Wilt u eens sparren over jeugdparticipatie? Dan kunt u bij Stimulansz terecht. Ook voor een vernieuwende impuls voor cliëntenparticipatie voor volwassenen kunnen wij u op weg helpen. Om ervaringen van cliënten beter te benutten heeft Stimulansz samen met de Landelijke Cliëntenraad en de Vrije Universiteit een methodiek ontwikkeld. Deze kunt u aan de hand van de website zelf toepassen. Heeft u hierbij hulp nodig? Neem dan contact op met Wilma Kuiper.

Pagina delen op socials

Meer weten over dit onderwerp?

Wilma Kuiper helpt je graag verder.

Nieuwsbrief Sociaal Domein

Binnen 5 minuten op de hoogte van de actuele ontwikkelingen in het sociaal domein? Meld u aan voor onze gratis nieuwsbrief. Met onder andere blogs van experts, interessante whitepapers en toelichting op wet- en regelgeving.

Andere bekeken ook

“Armoedebeleid door de jaren heen: we weten allang wat werkt”

Leven in armoede is hard werken, en armoedebestrijding is complex. Als je weet hoe dit zich door de jaren heeft ontwikkeld, kan je dat helpen in de ondersteuning van inwoners, stelt Wilma Kuiper. “Het is allang duidelijk wat werkt en niet werkt.”

Eén loket voor elke vraag: van het ‘wie’ naar het ‘hoe’

Ik loop al sinds 2004 mee in het sociaal domein. Het is de kunst om dan professioneel nieuwsgierig te blijven en met een open blik te kijken naar hoe we dingen doen zonder die als vanzelfsprekend te beschouwen. Juist door anders te kijken ontstaat ruimte voor verwondering en verwondering geeft ruimte voor verbetering. Een van die zaken waar ik me over verwonder is de vraag ‘wie moet iets oplossen’.

Kan een inburgeraar na 1,5 jaar nog van leerroute wisselen?

Gemeenten krijgen regelmatig te maken met inburgeraars voor wie de gekozen leerroute toch niet passend blijkt. Wat als die mismatch pas na 1,5 jaar aan het licht komt? In deze blog laten Renée van der Burg en mr. Petra Gerritsen zien welke ruimte gemeenten hebben om alsnog te schakelen.