De Omgekeerde Toets en samenwerking

Toeslagen en de Participatiewet zorgen ervoor dat inwoners in Nederland ten minste op bestaansminimum kunnen leven. Althans, dat is de bedoeling. Door een complexe samenloop van toeslagen en regelingen leeft een groep van ongeveer 10.000 huishoudens al jaren onder de armoedegrens. Want deze huishoudens ontvangen te weinig huur- en/of zorgtoeslag of moeten deze achteraf (deels) terugbetalen. Daardoor lopen deze huishoudens jaarlijks tussen de € 200 en € 1.500 mis.

Zodra iemand een aanvraag om bijstand heeft ingediend, vragen we twee dingen van diegene. Aan de ene kant verwachten we het tonen van zelfredzaamheid en het inzetten eigen kracht (ja, ik weet het, die halen de recent opgestelde jeukwoordenlijst glansrijk) en aan de andere kant verwachten we dat iemand precies doet wat hem of haar verteld wordt. Die twee zaken zijn niet met elkaar verenigbaar. Dat ligt niet aan degene die bijstand aanvraagt, maar wordt veroorzaakt door het systeem. We veroorzaken op deze manier ‘aangeleerde hulpeloosheid’. Dat is niet goed. Maar er is ook goed nieuws, we kunnen het verhelpen!

Tijdens een recent gegeven cursus kwam de term ‘gewaarborgde hulp’ ter sprake. De cursist zei: “Die hanteren wij niet, want dat is een term die Zorgkantoren hanteren in AWBZ en nu Wlz. En dus geen term uit of voor de Wmo 2015.” Dat is juist. Maar de gewaarborgde hulp kan zeker van nut zijn in de Wmo 2015.