Frans Kuiper

In het afgelopen jaar verschenen er regelmatig nieuwsberichten over de grote gevolgen die de coronacrisis heeft op jongeren tot 27 jaar. Veel jongeren verloren hun werk en kwamen in de WW terecht.

Het rapport ‘Als verrekenen een beperking is’, een samenwerking tussen Stimulansz, Muzus en Optimalistic, gaat in op de problematiek van het verrekenen van inkomsten uit parttime werken naast een bijstandsuitkering: mensen komen daadwerkelijk in de problemen.

Wie had dit jaar op 1 januari kunnen bedenken dat we midden in een crisis zouden belanden? Een crisis die ons noopte om binnen een paar weken een nieuwe regeling uit te voeren, duizenden aanvragen af te handelen terwijl de gewone dienstverlening ook moest doorgaan. En dit niet allemaal vanuit de gewone kantoorsituatie, maar digitaal, op afstand en met empathie voor diegenen die het hardst door de crisis werden getroffen.

De omgang met beschut werk is net als een voetbalwedstrijd, de uitslag is belangrijker dan de toeschouwer.

Veelgehoord in de afgelopen maanden: “Gemeenten gaan door de coronacrisis voorlopig niet in re-integratie investeren. Alle aandacht gaat naar het verstrekken van uitkeringen en de Tozo-regeling”. Ik zal niet ontkennen dat een zeker defaitisme mij ook overviel. Het is ongekend wat ons de laatste maanden overkwam.